Over een land dat zichzelf nog moet hervormen
Witte rook in Rome: Habemus Papam. Binnen enkele dagen wordt daar een geestelijk leider gekozen voor een wereldkerk van meer dan een miljard mensen. In België, een land met amper 11 miljoen inwoners, lukt het al jaren niet om iets veel fundamentelers te bereiken: een werkbare, duidelijke en doeltreffende staatsstructuur.
België is stilaan een voorbeeld van hoe goedbedoelde compromissen kunnen ontsporen in bestuurlijke chaos. Met zes regeringen, zeven parlementen en tientallen ministers is ons land een lappendeken van bevoegdheden en overlappingen. Er wordt veel beslist, maar weinig uitgevoerd. Veel vergaderd, maar zelden verantwoordelijkheid opgenomen.
Burgers en ondernemingen ondervinden daar dagelijks de gevolgen van: trage dienstverlening, complexe regelgeving, dubbele administratie en ondoorzichtige bevoegdheidsverdelingen. Een aanvraag voor een vergunning of premie wordt al snel een zoektocht door meerdere loketten. In plaats van eenvoud, heerst verwarring. In plaats van vooruitgang, stilstand.
Het is tijd voor een grondige institutionele schoonmaak. België heeft hervormingen nodig die niet dienen om de structuren complexer te maken, maar om ze te vereenvoudigen en te versterken. De complexiteit van vandaag is geen natuurwet, maar een politieke keuze. En die keuze kan herzien worden. We hebben geen nood aan nog meer overlegorganen, maar aan duidelijke lijnen, minder tussenniveaus en meer verantwoordelijkheid per beleidsniveau.
Rome heeft zijn paus. België heeft veel instellingen, maar nog geen helder, samenhangend geheel. Habemus Papam. Nu nog Habemus België?
Yasin Gül, voorzitter Voor U